EĞİTİMCİ, KARİKATÜRİST, YAZAR HASAN GÜMÜŞ YAZDI : “KAPIYI KAPATIRKEN”

KAPIYI KAPATIRKEN

Yeni bir yıl başlarken kimimiz yenisine umutla bakar, dileklerde bulunur, coşkuyla başlar yeni yolculuğa. Kimimiz ise eskisinin peşinden hüzünle ağlar, kafasında onun anısıyla girer yenisine. Yeni yıla girerken herkes bir şeyleri eski yıldaki haliyle kıyaslayarak, yenisine yönelik bu şeylerle ilgili bir beklentiye girer.

Arkamızdan kapıyı kapatır, yeni bir odaya gireriz.

Halbuki, umut ve beklenti dolu kucakladığımız bu yeni yıla on iki ay sonra eski diye bakarız, onun da üstüne tekrar bir kapı kapatırız. O zaman önümüzde olan yıla eski diye belki hiçte bakmayız bile.

On iki ay sonra bu yeni yılı, eski diye kapının arkasına kitlersek eğer, bu yıla haksızlık etmiyor muyuz? Ne kadar da yüzeyselmiş umutlarımız, beklentilerimiz ki bir yıl sonra hatırlanmaz olurlar!

Kapıyı kapatıp yeni umutlarla kendimizi sarhoş edeceğimize eskisinin hesabını bir daha yapsak daha doğru olmaz mı? Bize daha çok şey kazandırmaz mı? Bir yıl sonra madem bu yeni yıla eski diye bakıp onu bir çırpıda silersek eğer, tekrar şu anda bulunduğumuz noktaya geri dönmüş olmaz mıyız? O halde her bir yılın sonunda kendimizi neden kandırıyoruz, hem de hep aynı şekilde?

Çünkü biz, zamanın tutsağıyız... Üstelik bu duruma pek memnun oluruz. Her eski yılı hep aynı bahaneyle kapatırız; her bir yeni yılı da hep aynı boş umutla karşılarız.

Bilemedik ki yenisinin eskisinin aynası olduğunu, eskisinin peşimizi bırakmayacağını !..

Yeni yılda yaşamak için gerekli kuvvetin kökü eskisine uzar. Ve hep böyle devam eder. Yılların aylardan farkı yoktur ve ayların da günlerden farkı yoktur. Ben her sabah bir yılbaşıymış gibi kalkarım ve her akşam sanki on iki ay geçmiş gibi yatarım. Yaşam kuvvetinin köküne sıkı sıkı tutunurum.

Hoş geldin 2025

Esen kalınız...