KAHREDEN YANGINLARA BİR HAYKIRIŞ ŞİİRİ DE GÜLSEREN DELİBAŞ'TAN : "GÖĞE YÜKSELEN ÇIĞLIKLAR"
GÖĞE YÜKSELEN ÇIĞLIKLAR
Onca can yandı Kerbela alevlerinde
“Kader" dediler, kolayca susuverdiler,
Gencecik hayatlar toprağa düşüverdiler,
Sonsuzluğa göçtü her bir kahramanımız.
Uçaklar nerede? Sesleri duyulmadı nedense?
Yoksa yetersiz mi kaldık bu acı sınavda?
Göğe yükselirken çığlıkları, dilsiz canların
Küllenirken umutlar birer birer.
Her defasında aynı hikâye, aynı isyan
Neden bu aymazlık, neden bu keder?
Hani geleceğin mirasıydı ormanlarımız!
Yoksa unuttuk mu nefes almayı bu şehirde?
Her ağaç bir candı, her yapraksa bir umut,
Şimdi kül yığını, acı birer hatıra.
Duyarsızlık mı yoksa bitmeyen umursamazlık mı?
Hesap sorulmayacak mı göz göre göre yitirdiklerimiz için?
Yangınlar kader değil, ihmal kokuyor her yer,
Yanı başımızda sessizce giden canlar varken
On şehit düştü toprağa, yüreğimiz kan ağlar,
Yetmez mi artık bu acı, bu sessiz çığlıklar?
Geleceğe uzanan eller, şimdi yetim kaldı.
Kader değil bu, açıkça vurdumduymazlık.
Ne zaman durulacak bu yangın, bu alazlar?
Geride kalan yürekleri parçalanmış insanlar.
GÜLSEREN DELİBAŞ