HAKAN KOÇAR'DAN "BEYAZDIR RUHLARIN YOLCULUĞU" ŞİİRİ...

BEYAZDIR RUHLARIN YOLCULUĞU
(6 Şubat deprem şehitlerine saygıyla)

Kap kara bir geceydi gülüm
Karanlık ve soğuk bir şubat gecesi...
Işıklar aydınlatırdı o karanlık kentleri
Solgun ve ölgün ışıklar aydınlatırdı
Yorgun ve bitkin bedenleri...
Bilmezdi ruhlar
Vardı elbet hepsinin,
Yarına uzanamayacak hayalleri...
Yoktu kimselerin fikrinde
Sefer etmek ötelere...

Dün geçmişti ama yarın var mıydı gülüm?
Yola gidecekler genç mi, yoksa
ihtiyar mıydı?
Ölüm ilişince bedene
adam kayırır mıydı gülüm?
Ahh ruhlar, can ruhlar !
Kimi ana evinde, kimi gurbet hapsinde
Kimi ekmek derdinde, kimi sevda peşinde
Kimi derki iş, eş bir de aş
Kiminde ayrı telaş...

Kapanıp gözler yorgun bedenlerde,
Yarının umuduyla düşüpte yataklara
Rüyalar ülkesiyle kucaklaştılar
Gideceklerini bilmeden uzaklara...

Vakti gelince gitmenin adıymış ölüm
Böyle bir gidiş yüreklere yaraymış gülüm...
Arkada kalanlara veda değil cezaymış
Acılar üstüne acıymış gülüm...

Yer yarılınca haykırırmış toprak ana
Binlerce kez şahitmiş o feci ana
Masum ruhlar doyamadan cana
Yolculuğun ağıt vakti gelmiş gülüm...

Beyazdır ruhların yolculuğu gülüm
Demesinler sakın karadır ölüm
Yolun yokluğu değildir asla
O masumiyetin rengidir gülüm...

HAKAN KOÇAR