BENİM, BİR ABİM VARDI...!
Altı kardeşin en büyüğüydü,Ökkeş abim..Üç beş yıl çocukları olmamış,anam ile babamın.İslahiye yakınlarındaki Ökkeşiye Yatır'na gitmişler. Doğan çocuk erkek olunca adını Ökkeş koymuşlar..Ben doğmadan ölen amcamın adı da Deli Ökkeş'miş.
..Aklım erdiğinde abim halamın kızıyla evli ve bizden ayrı oturuyordu. Abim,köyde bağa-tarlaya giden ,çift süren biri değilmiş.Hep eğlenmeyi seven,konuşmalarıyla çevresindekileri güldüren bir kişilikmiş.Kolay günlük işlere giden ,kayın pederi ile birlikte bina yapma işlerinde çalışmış.
MEHMET KILIÇOĞLU
..Bir ara taa Fevzipaşa'ya gittiler.Orada dükkan açıp ticaret yapacaklar..Köyümüzde beş altı aile gitti. 1957'ler. Oysa Fevzipaşa bizim köy kadar bir yerleşim.İki yıl içinde oradan göçüp Kilis'e geldiler. Kilis'te kayın pederi ile yine yapı işleri yaptılar.Sebzeci dükkanı açtılar.Yani abim yarım yamalak geçinip gidiyordu.
..1960'da babam bir trafik kazasında öldü. Biz köyde anam ile üç erkek kardeş kaldık.Ökkeş abim hiç beklemeden göçüp köye geldi.Ayrı bir evde oturuyordu,ama gündüz hemen bizim eve gelirdi.Evin işlerine bakar,bize babalık ederdi.Akşam evine giderdi.Ben daha dokuz on yaşında çocuk.Babamın yokluğuna dayanamaz içimden "Keşke abim gecede bizimle evde kalsa derdim.Evinde hanımı,iki çocuğu onu beklerdi. Abim bizimle ilgilendi.Çocuklarından ayırmadı.Okumamıza,giyim ve beslenmemize hep yardımcı oldu.
..Köyde abimin söyleşilerine,güldürücü tavırlarına herkes hayrandı.Her zaman evinde,bahçesinde üç beş konuk olurdu.Evinin bitişiğine harman yerine kalbur yapan göçerler konardı.Onlarla da hoş söyleşileri olurdu.
..Üç beş yıl içinde keklik avcılığına merak sardı.Köyde ve çevre köylerde bir çok avcı arkadaşı oldu.Kimi zaman bir iki günlüğüne çevre köylere ava giderlerdi.Tabi biz büyüdük.Evde işlere yardım ettik.
..Abim benim yatılı okulda okumam için çok yardımcı oldu.(DÜZİÇİ .İ .Ö.Ö) .Büyüğümüz,trafik polisi oldu,benim büyük fabrikada işçi olarak çalıştı.Anam,evlenmedi.Bizleri büyüttü. Evliliklerimizi gördü,çok mutlu oldu.
..Ökkeş abim,bir zaman sonra kaçak yollardan Almanya'ya işçi olarak gitti.(1968-1983).Tatillerde köye,Kilis'e geldiğince çevresindeki tanıdık her kes onu ziyarete gelirdi. Abim,çok eğlenceli Almanya anıları anlatır insanları güldürürdü. Biz küçük kardeşleri ve çocuklarımız onu bir baba gibi görür,evine ziyarete giderdik.Eşi de bizleri çocukları gibi görürdü.
..Çevrede onu bir kaç lakap ile anarlardı. Doğuştan üst dudağı az bir yırtıkmış, onun için Yirik Ökkeş derlerdi.Askerde basit bir ameliyat ile düzeltilmiş. Daha sonra Keklikçi Ökkeş dediler. En sonunda Almancı
Ökkeş'e terfi etti.Ama benim için o hep bizler için çabalayan,herkesi güldürüp eğlendiren, ÖKKEŞ ABİMDİ..!
...1995'te hastalandığını ve de konuşamadığını duyduğum an,İzmit'ten hemen yola çıktım. Gaziantep'te hastanede yatakta gördüm.Neyapacağımı bilemedim. O , konuşkan, gözleri gülen abim yoktu. Beni tanımıyordu. Üç gün sonra ÖKKEŞ ABİMİ kaybettik. Artık,ne zaman o eski yerlere gitsem,hep ÖKKEŞ ABİMİN eski halini hatırlıyorum..